Terwijl ik het verhaal schreef over Ferre, de jongen die een 'echte kunstenaar' wil worden, meldde zich een ander personage: Tanya, Ferre's oudere zus. Tanya is 17 en heeft een baby, Zim. Ze kwam in dat verhaal om te zorgen voor een 'drama op de achtergrond'.
Al lang wou ik een boek schrijven om de principes van Permacultuur bekender te maken bij jong en oud. Tanya leek tegen mij te zeggen: ik wil de hoofdpersoon zijn van dat boek. In mijn fantasie zag ik belevenissen van Tanya en Zim in en rond een huisje in de tuin. Maar dat andere verhaal moest eerst af zijn, vond ik. Zo kwam dat verhaal ook af.
Toen mocht ik van mezelf beginnen aan het Permacultuur-verhaal. Ik had zoveel inspiratie dat ik zomaar het ene hoofdstuk na het andere schreef. De gebeurtenissen kwamen niet in chronologische volgorde. Ik ging over een onderwerp schrijven, maar terwijl ze iets aan 't doen was dacht Tanya dan weer terug aan eerdere gebeurtenissen of gesprekken.
Ik wou eigenlijk een duidelijk verhaal, met een goede volgorde en bespreking van de principes van Permacultuur, punt voor punt. Liefst met projecten die de lezer zelf kan uitvoeren. Er bleven echter steeds flashbacks komen. Daarom besloot ik maar dat die vorm bij het verhaal hoort. Het wordt wel een ander boek dan dat over Ferre. Daarin zijn de 'leerprojecten' redelijk te onderscheiden van het fictieve verhaal.
Wat ik nu schrijf is het verhaal van Tanya. Zij leert stapje voor stapje een levensstijl kennen waar ze eerst niets van wist. Ze ontdekt wat er achter die manier van leven zit, dat het Permacultuur wordt genoemd. Hoewel mijn bedoeling was om vooral over toepassing in de tuin te schrijven -tenslotte het eerste waar de meeste mensen aan denken bij Permacultuur- valt Tanya juist het sociale aspect ervan op.
Ik moet me flink inzetten om het ontwerpen en aanleggen van de tuin steeds weer in het verhaal te schuiven. Principes toepassen in de manier waarop je met mensen omgaat, in alles wat je doet en in elke keuze die je maakt om iets juist niet te doen … dat is inderdaad ook Permacultuur, maar je eigen voedsel telen en daarbij werken volgens natuurwetten, dat is toch echt heel belangrijk. Als dat niet duidelijk uitkomt kan ik het geen Permacultuur-verhaal noemen!
Er zitten toch projecten in het verhaal. Ben en Mara, bij wie Tanya in de tuin woont, maken van alles wat ze doen leerprojecten. Zij geven hun kinderen Duna en Floris thuisonderwijs. Zij kwamen ook al binnen via Ferre's verhaal. Ferre raakte toen goed bevriend met Duna en later ook met Floris. Die familie, die alles zo anders doet dan de meeste mensen, is voor mij een handige 'kapstok' om alles wat ik over Permacultuur naar voren wil brengen aan 'op te hangen'. Alles wat zij uitleggen aan Tanya geeft mij de kans om informatie in het verhaal te stoppen. Zo blijven het Tanya's (fictieve) belevenissen terwijl de nodige non-fictie ook in het boek komt te staan.
Zo, nu ik dit hier heb opgeschreven hoeft het niet meer in het boek. .
Al lang wou ik een boek schrijven om de principes van Permacultuur bekender te maken bij jong en oud. Tanya leek tegen mij te zeggen: ik wil de hoofdpersoon zijn van dat boek. In mijn fantasie zag ik belevenissen van Tanya en Zim in en rond een huisje in de tuin. Maar dat andere verhaal moest eerst af zijn, vond ik. Zo kwam dat verhaal ook af.
Toen mocht ik van mezelf beginnen aan het Permacultuur-verhaal. Ik had zoveel inspiratie dat ik zomaar het ene hoofdstuk na het andere schreef. De gebeurtenissen kwamen niet in chronologische volgorde. Ik ging over een onderwerp schrijven, maar terwijl ze iets aan 't doen was dacht Tanya dan weer terug aan eerdere gebeurtenissen of gesprekken.
Ik wou eigenlijk een duidelijk verhaal, met een goede volgorde en bespreking van de principes van Permacultuur, punt voor punt. Liefst met projecten die de lezer zelf kan uitvoeren. Er bleven echter steeds flashbacks komen. Daarom besloot ik maar dat die vorm bij het verhaal hoort. Het wordt wel een ander boek dan dat over Ferre. Daarin zijn de 'leerprojecten' redelijk te onderscheiden van het fictieve verhaal.
Wat ik nu schrijf is het verhaal van Tanya. Zij leert stapje voor stapje een levensstijl kennen waar ze eerst niets van wist. Ze ontdekt wat er achter die manier van leven zit, dat het Permacultuur wordt genoemd. Hoewel mijn bedoeling was om vooral over toepassing in de tuin te schrijven -tenslotte het eerste waar de meeste mensen aan denken bij Permacultuur- valt Tanya juist het sociale aspect ervan op.
Ik moet me flink inzetten om het ontwerpen en aanleggen van de tuin steeds weer in het verhaal te schuiven. Principes toepassen in de manier waarop je met mensen omgaat, in alles wat je doet en in elke keuze die je maakt om iets juist niet te doen … dat is inderdaad ook Permacultuur, maar je eigen voedsel telen en daarbij werken volgens natuurwetten, dat is toch echt heel belangrijk. Als dat niet duidelijk uitkomt kan ik het geen Permacultuur-verhaal noemen!
Er zitten toch projecten in het verhaal. Ben en Mara, bij wie Tanya in de tuin woont, maken van alles wat ze doen leerprojecten. Zij geven hun kinderen Duna en Floris thuisonderwijs. Zij kwamen ook al binnen via Ferre's verhaal. Ferre raakte toen goed bevriend met Duna en later ook met Floris. Die familie, die alles zo anders doet dan de meeste mensen, is voor mij een handige 'kapstok' om alles wat ik over Permacultuur naar voren wil brengen aan 'op te hangen'. Alles wat zij uitleggen aan Tanya geeft mij de kans om informatie in het verhaal te stoppen. Zo blijven het Tanya's (fictieve) belevenissen terwijl de nodige non-fictie ook in het boek komt te staan.
Zo, nu ik dit hier heb opgeschreven hoeft het niet meer in het boek. .