Vandaag is 'klaagvrije maandag'. Ik doe er aan mee bij wijze van onderzoek. Ik onderzoek (bij mezelf): hoe gaat het met klagen, wanneer en waarom doe ik het, wat doe ik er tegen (om het te voorkomen)?
Conclusie: heel vaak kan ik klagen voorkomen! Ik zal het uitleggen. Misschien hebben jullie er ook wat aan.
Voordat ik een klacht uit, is er eerst een gedachte. Ik zie, hoor of voel iets en heb daar een gedachte over. Is die gedachte een ergernis, dan kan dat leiden tot klagen. Ik besloot, zulke gedachten te ontleden. Dus ik ga me niet direct ergeren en zeker geen klacht uiten.
Er komt dus een gedachte op. Die gedachte roept ergernis, irritatie op (anders zou die niet tot klagen leiden). Die gedachte ontleed ik, als volgt:
. Is die gedachte een reactie op iets wat ik zie, iets wat ik hoor, iets wat ik voel, of komt die als reactie op een andere gedachte?
. Is het iets wat mij persoonlijk betreft? Zo ja, op welke manier? Zo nee, waarom wekt het dan ergernis op?
. Kan ik er iets aan doen? Zo ja, kan dat nu direct? Kan ik een moment inplannen om er iets aan te doen? Zo nee, heeft het dan wel zin om me te ergeren?
. Kan ik er zelf niets aan doen, weet ik dan iemand die dat wel kan? Hoe kan ik het 't best doorgeven aan die persoon? Kan dat zonder klagen?
Dit lijkt me voldoende. In de meeste gevallen is het hierna niet meer nodig om een klacht te uiten. Ik heb dan een manier gevonden om de situatie te verbeteren, of om geen ergernis meer te voelen omdat dat zinloos is. Of ik ben aan het overdenken hoe ik het op een positieve manier kan doorgeven aan degene die het aangaat. Dit hele proces heeft een kalmerend effect.
Conclusie: heel vaak kan ik klagen voorkomen! Ik zal het uitleggen. Misschien hebben jullie er ook wat aan.
Voordat ik een klacht uit, is er eerst een gedachte. Ik zie, hoor of voel iets en heb daar een gedachte over. Is die gedachte een ergernis, dan kan dat leiden tot klagen. Ik besloot, zulke gedachten te ontleden. Dus ik ga me niet direct ergeren en zeker geen klacht uiten.
Er komt dus een gedachte op. Die gedachte roept ergernis, irritatie op (anders zou die niet tot klagen leiden). Die gedachte ontleed ik, als volgt:
. Is die gedachte een reactie op iets wat ik zie, iets wat ik hoor, iets wat ik voel, of komt die als reactie op een andere gedachte?
. Is het iets wat mij persoonlijk betreft? Zo ja, op welke manier? Zo nee, waarom wekt het dan ergernis op?
. Kan ik er iets aan doen? Zo ja, kan dat nu direct? Kan ik een moment inplannen om er iets aan te doen? Zo nee, heeft het dan wel zin om me te ergeren?
. Kan ik er zelf niets aan doen, weet ik dan iemand die dat wel kan? Hoe kan ik het 't best doorgeven aan die persoon? Kan dat zonder klagen?
Dit lijkt me voldoende. In de meeste gevallen is het hierna niet meer nodig om een klacht te uiten. Ik heb dan een manier gevonden om de situatie te verbeteren, of om geen ergernis meer te voelen omdat dat zinloos is. Of ik ben aan het overdenken hoe ik het op een positieve manier kan doorgeven aan degene die het aangaat. Dit hele proces heeft een kalmerend effect.